وبلاگ یادداشتهای پراکنده
» سحر
نگه کن سحرگاه تا بشنوی ز بلبل سخن گفتن پهلوی
فردوسی
آخر شب و زمان پیش از صبح را سحرگاه گفته اند. پايان سحر معلوم است؛ با طلوع فجر صادق تمام می شود. در آغاز آن اختلاف است. برخى، مدت سحر را از آغاز تا پايان، يك ششم پايانى شب ذكر كرده‌اند؛ برخى هم آن را يك سوم پايانى می دانند.(ر.ک: جواهر الكلام، ج 7، ص199)
سحر از بهترین اوقات برای استجابت دعاست؛ در این وقت، درهای آسمان بر روی بندگان باز می شود. در حديثى از امام باقر(ع) نقل شده است که فرمودند: «بر شما باد دعا كردن به هنگام سحر تا طلوع خورشيد؛ اين زمان ساعتى است كه درهاى آسمان گشوده، روزي ها تقسيم و حاجت هاى بزرگ برآورده مى‌شود.(وسائل الشيعه، ج7، ص67)
سحرگاهان در ادبیات فارسی جلوه جذاب و دلنشینی دارد. فرصتی که فاصله زمین و آسمان به حداقل ممکن می رسد و صالحان صدای خوش بلبل(هاتف آسمانی) را به گوش جان می شنوند:
سحرگهم چه خوش آمد که بلبلی گلبانگ به غنچه می‌زد و می‌گفت در سخنرانی
که تنگدل چه نشینی ز پرده بیرون آی که در خم است شرابی چو لعل رمّانی
حافظ
خون دل بر رخت افشان به سحرگاه از آنک توشه راه تو خون دل وآه سحرست
مولوی
شبی دانم که در زندان هجران سحرگاهم به گوش آید خطابی
که سعدی چون فراق ما کشیدی نخواهی دید در دوزخ عذابی
سعدی
