وبلاگ یادداشتهای پراکنده
» غیبت کبری
اگرچه دوری آن حضرت(عج) برای دلدادگان دردناک است ولی باید پذیرفت که عامل این هجران، خود عاشقان هستند. حضرت مهدي(عج) در بياناتی به علی بن مهزيار محتوای سوره فجر را ياد آوری می كنند و تكاثر و بی خبری از محرومان جامعه را موجب دور ماندن مردم از خود دانسته اند. علی بن مهزيار این گفتگو را چنین گزارش کرده است: «قُلْتُ: يَا سَيِّدِي، لَمْ أجِدْ مَنً يَدُلُّنِی إلَي الآنِ. قَالَ لِی: لَم تَجِد أحَداً يَدُلُّكَ؟! ثُمَّ نكَثَ بِاُصْبُعِهِ فِي الأرضِ ثُمَّ قَالَ: لا وَ لَكِنَّكُم كَثَّرتُمُ الأموَالَ وَ تَحَيَّرتُم عَلي ضُعَفَاءِ المُؤمِنِين وَ قَطَعتُمُ الرَّحِمَ الَّذِيَ بَينَكُم، فَأَيُّ عُذْرٍ لَكُمُ الآن؟ فَقُلتُ: التَّوبَة التَّوبَةُ، الإقَالةُ الإقَالةُ، ثُمَّ قَالَ: يَابن‌مَهزِيار، لَولا استِغفَارُ بَعضِكُم لِبَعضٍ، لَهَلَكَ مَن عَلَيهَا إلا خَواصُّ الشِّيعَةِ الّتِي تَشَبهُ أقوَالُهُم أفعَالَهُم؛ گفتم: ای سرورم، تاكنون كسی را نيافته بودم تا مرا به سوی شما رهنمون شود. به من فرمودند: هيچ كس را نيافتی كه تو را راهنمايی كند؟! پس با انگشت مباركشان خطی بر زمين كشيدند و فرمودند: نه، اين‌گونه نيست و لكن شما اموالتان را افزون ساختيد و اختلاف و حيرتی به زيان مؤمنان ضعيف پديد آورديد و بين خود قطع رحم نموديد، پس الآن برای شما چه عذری مانده است؟ عرضه داشتم: توبه، توبه، بخشش و گذشت، بخشش و گذشت. آن‌گاه فرمودند: اي پسر مهزيار، اگر استغفار و طلب آمرزش بعض از شما برای برخي ديگر نمی بود، هر كه روي زمين بود، غير از شيعيان خاص كه كردارشان با گفتارشان همانند و مشابه است، هلاك مي شد.»(تبصرة الوليّ ممّن راي القائم المهدي(ع)، رسالة 46)
از حضرت ولی عصر(عج) نقل شده است که فرمودند: «أكثروا الدعاء بتعجيل الفرج، فإن ذلك فرجكم؛ برای زود فرارسيدن فرج، زياد دعا كنيد؛ كه آن همان فرج و گشايش شماست.»(كمالالدين، ج2، ص485) بعضی از شیعیان این توفیق را دارند که هر روز را با ياد و نام حضرت حجت(عج) شروع کنند. اين شروع که نوعی نيايش و سرود صبحگاهی عاشقان امام مهدي (عج) است به «دعای عهد» مشهور است که از امام صادق(ع) روايت شده است.
در بخشی از این دعا آمده است: «اللَّهُمَّ بَلِّغْ مَوْلانَا الإِمَامَ الْهَادِی الْمَهْدِی الْقَائِمَ بِأَمْرِكَ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِ وَ عَلَى آبَائِهِ الطَّاهِرِينَ عَنْ جَمِيعِ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ فِي مَشَارِقِ الأَرْضِ وَ مَغَارِبِهَا و سَهْلِهَا وَ جَبَلِهَا وَ بَرِّهَا وَ بَحْرِهَا وَ عَنِّی وَ عَنْ وَالِدَیَّ مِنَ الصَّلَوَاتِ زِنَةَ عَرْشِ اللَّهِ وَ مِدَادَ كَلِمَاتِهِ وَ مَا أَحْصَاهُ عِلْمُهُ [كِتَابُهُ] وَ أَحَاطَ بِهِ كِتَابُهُ [عِلْمُهُ] اللَّهُمَّ إِنِّی أُجَدِّدُ لَهُ فِی صَبِيحَةِ يَوْمِی هَذَا وَ مَا عِشْتُ مِنْ أَيَّامِی عَهْدا وَ عَقْدا وَ بَيْعَةً لَهُ فِي عُنُقِی لاأَحُولُ عَنْهَا وَ لاأَزُولُ أَبَدا...؛ خدايا برسان به مولاى ما امام راهنماى راه يافته، قيام كننده به فرمانت كه درودهاى خدا بر او و پدران پاكش، از جانب همه مردان و زنان مؤمن، در مشرق ها و مغرب های زمين، صحراها و كوه هايش، خشكي ها و درياهايش و از طرف من و پدر و مادرم، از درودها به گرانى عرش خدا و كشش كلماتش و آنچه دانشش برشمرده و كتابش به آن احاطه يافته، خدايا در صبح اين روز و تا روزهای که زندگی می كنم، براى آن حضرت(عج) بر عهده ام، عهد و پيمان و بيعت تجديد مى كنم، كه از آن رو نگردانم و هيچگاه دست برندارم...»( مفاتیح الجنان، دعای عهد)
در این دعا بعد از تجديد عهد با امام(عج) هشت خواسته از خداوند طلب مي‌شود: «اللَّهُمَّ اجْعَلْنِي مِنْ أَنْصَارِهِ وَ أَعْوَانِهِ وَ الذَّابِّينَ عَنْهُ وَ الْمُسَارِعِينَ إِلَيْهِ فِی قَضَاءِ حَوَائِجِهِ [وَ الْمُمْتَثِلِينَ لأَوَامِرِهِ] وَ الْمُحَامِينَ عَنْهُ وَ السَّابِقِينَ إِلَى إِرَادَتِهِ وَ الْمُسْتَشْهَدِينَ بَيْنَ يَدَيْهِ...؛ خدايا مرا، از ياران و مددكاران و دفاع كنندگان از او، و از شتابندگان به سويش، در برآوردن خواسته هايش و اطاعت كنندگان اوامرش و مدافعان حضرتش و پيش گيرندگان به جانب خواسته اش وكشته شدگان در پيشگاهش قرارده ...»
منتظران واقعي که خود را براي جنگیدن در رکاب حضرت(عج) آماده می سازند به طور جدی برای فرج و ظهور امام(عج) دعا می کنند و از خدا می خواهند در فرج آن حضرت(عج) تعجيل فرمايد.
در ایران اسلامی ـ به ویژه بعد از انقلاب اسلامی ـ دعایی که بیش از بقیه دعاها مورد توجه مومنین واقع شده است دعای فرج و سلامتی امام زمان(عج) می باشد که هر روز چندین بار خوانده می شود. علاوه بر آن، امروزه جلسه و مراسمی در ایران برگزار نمی شود مگر اینکه دعای فرج در آغاز یا پایان آن زمزمه شود.
