وبلاگ یادداشتهای پراکنده
» حسن و زیبایی
چه فتنه بود که حسن تو در جهان انداخت که یکدم از تو نظر برنمیتوان انداخت
سعدی
به حسن خلق توان کرد صید اهل نظر به دام و دانه نگیرند مرغ دانا را
حافظ
حسن و زیبایی معشوق از اول مورد توجه شاعران بوده است. چون نمی توانستند زیبایی او را به تصویر کشند از تمثیل استفاده کرده اند. یار را به انسان زیبارویی تشبیه کرده اند که قامتی بلند مانند «سرو» دارد و این سرو، خرامان، روان، سيمتن، سيم ساق ... است. صورتی «روشن و درخشان» دارد؛ مانند ماه. لبش مانند «لعل» است، شيرين دهن و شكر دهن؛ زلف بلندی دارد که مانند «کمند» عاشق را به دام می اندازد و موی پريشان و رهایش، آتش به جان عاشق می زند. مويی شكن بر شكن و تا حدی مجعد؛ چشم مستش شوخ، فتنه انگيز و خونريز است. ابروی كمانی مانند هلال ماه دارد و ...
خداوند زیباست ولی نه آن چنان که شاعران می گویند. زيباترين چيز، ذات خداوند متعال است، به همين جهت بهترين و زيباترين نعمت در بهشت که بهشتيان از آن شادمان مي گردند، نگاه به وجه الله است و اين بالاترين نعمت بهشتی است.
ذات خدا زیباست چنانکه حضرت علی(ع) فرمودند: «إِنَّ اللَّهَ جَمِیلٌ یُحِبُّ الْجَمَالَ وَ یُحِبُّ أَنْ یَرَى أَثَرَ النِّعْمَةِ عَلَى عَبْدِهِ؛ خداوند جمیل است و جمال را دوست دارد و دوست دارد آثار نعمت خود را بر بندهاش ببیند.»( اصول کافی، ج6، ص438) و همه اسم های او نیکوست: «وَ لِلَّهِ الأَسْمَاءُ الْحُسْنَى فَادْعُوهُ بِهَا وَ ذَرُوا الَّذِينَ يُلْحِدُونَ فِي أَسْمَائِهِ سَيُجْزَوْنَ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ؛ و نام هاى نيكو به خدا اختصاص دارد پس او را با آنها بخوانيد و كسانى را كه در مورد نام هاى او به كژى مى گرايند رها كنيد بزودی به [سزاى] آنچه انجام مى دادند كيفر خواهند يافت.»(اعراف، آیه۱۸۰)
به حسن خلق و وفا کس به یار ما نرسد تو را در این سخن انکار کار ما نرسد
اگر چه حسن فروشان به جلوه آمده‌اند کسی به حسن و ملاحت به یار ما نرسد
حافظ
