وبلاگ یادداشتهای پراکنده
» ملامت عاشق
یک عاشق واقعی شب و روز در انتظار بلاست. اگر عشق را صدفی بدانیم که مروارید زندگی در آن قرار گرفته است آن صدف را فقط در اقیانوس بلا می توان یافت؛ عاشقان غواصانی هستند که در عمق اقیانوس بلا صدف عشق صید می کنند. یکی از تیرهای بلا که به طرف عاشق پرتاب می شود، ملامت است: «لَتُبْلَوُنَّ فی أَمْوالِکُمْ وَ أَنْفُسِکُمْ وَ لَتَسْمَعُنَّ مِنَ الَّذینَ أُوتُوا الْکِتابَ مِنْ قَبْلِکُمْ وَ مِنَ الَّذینَ أَشْرَکُوا أَذىً کَثیراً وَ إِن تَصْبرُواْ وَ تَتَّقُواْ فَإِنَّ ذَالِکَ مِنْ عَزْمِ الأُمُور؛ البته، آزمون های مالی و جانی در پیش خواهید داشت و بی تردید و ناگزیر، از پیروان[دروغین] کتاب های آسمانی پیشین و نیز از کسانی که مرام شرک را برگزیده‌‌اند، آزار و زخم زبان فراوان خواهید شنید و اگر استقامت کنید و تقوی‌پیشه سازید [شایسته تر است] زیرا اینها از کارهاى محکم و قابل‌اطمینان است.»(آل عمران، آیه186) و عاشق آن را به جان می خرد. چرا که یقین دارد اگر کسی بخواهد رضایت معشوق را به دست آورد باید از سرزنش هیچ کس ـ چه دشمن و چه دوست ناآگاه ـ نترسد. خداوند در وصف آنها فرمود: «يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا مَنْ يَرْتَدَّ مِنْکُمْ عَنْ دينِهِ فَسَوْفَ يَأْتِي اللَّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَ يُحِبُّونَهُ أَذِلَّةٍ عَلَي الْمُؤْمِنينَ أَعِزَّةٍ عَلَي الْکافِرينَ يُجاهِدُونَ في سَبيلِ اللَّهِ وَ لايَخافُونَ لَوْمَةَ لائِمٍ ذلِکَ فَضْلُ اللَّهِ يُؤْتيهِ مَنْ يَشاءُ وَ اللَّهُ واسِعٌ عَليمٌ؛ ای کسانی که ایمان آورده اید هر کس از شما که از دینش برگردد، پس به زودی خدا مردمی را می آورد که هم خدا دوستشان دارد و هم آنها خدا را دوست دارند، اینها در برابر مؤمنین متواضع ودر برابر کافران مقتدر هستند و در راه خدا جهاد می کنند و از ملامت هیچ ملامتگری پروا ندارند، این فضل و برتری از جانب خداست که به هر کس بخواهد می دهد و خدا وسعت بخش و بسیارداناست.»(مائده، آیه 54)
آنها بت نفس را شکسته و از ذهنیت های متعارف گذشته اند و چون برداشت های سرزنشگران برای آنها مهم نیست. از ملامت هیچ ملامتگری نمی هراسند. آنچه برایشان مهم است خدمتی خالصانه به جریان حق است که در خفا و با خلوص نیت انجام می دهند. اینان از اصل ملامت به عنوان یک سپر در مقابل بلاها استفاده می کنند، اینان ملامتیه واقعی ـ خارج از فرقه ملامتیه معروف ـ هستند. قبول ملامت یک شیوه باطنی است که انبیا، اولیا و صاحبان روح های بزرگ، از دیرباز آن را به کار می برده اند.
